Nadat ik het afbouwschema van mijn huidige medicatie had gehad en alles (wat het plan verder was) besproken was, kon ik thuis hiermee aan de slag. Het plan en het schema waren duidelijk en ik kon mij er wel in vinden, maar helaas liep het iets anders dan gepland. Eén dag na die afspraak bij de GGZ, op 1 januari 2020, knapte er iets bij mij waardoor ik het allemaal niet meer zag zitten. Dit kwam mede doordat ik te lang dingen voor mezelf had gehouden (dingen opgekropt) en mij nooit écht had uitgesproken over hoe ik mij voelde of hoe het echt met mij ging, waardoor ik veel in mijn hoofd zat/zit. Dit had ook te maken met dat ik mij ook een lange tijd überhaupt niet had kunnen uiten (begin infarct) en daardoor sowieso al meer in mijn hoofd zat/zit en omdat ik er verder ook niemand mee wilde belasten.
Ook had het te maken met de tijd van het jaar, hartje winter en net na de feestdagen. Deze periode is niet mijn beste periode van het jaar. In deze periode heb ik extra last van mijn depressie en geeft het mij een stuk meer stress. De stress had/heeft voornamelijk te maken met de aanloop naar de feestdagen en de feestdagen zelf. De aanloop, omdat ik er meestal al vanaf eind oktober mee bezig ben en er (waarschijnlijk) iets groters van maak in mijn hoofd dan het werkelijk is. En de feestdagen zelf ging/gaat vooral over het leuk en gezellig doen, terwijl je je niet leuk en gezellig voelt en dus een ‘masker’ opzet, omdat je niemand wilt belasten met jouw problemen/depressie.
Daarnaast had het ook te maken met schuldig voelen en sterk willen zijn. Over de gehele situatie en wat er gebeurd was voel(de) ik mijzelf wel schuldig tegenover de mensen die om mij heen staan en daardoor probeerde ik sterker over te komen dan ik eigenlijk was op dat moment, zodat mensen zich geen zorgen hoefde te maken en ik mijzelf iets minder als last zag tegenover anderen.
Verder had het ook te maken met het gevoel constant maar te ‘moeten’ doorgaan en doorzetten om er alles uit te halen en daardoor voelde ik mij na verloop van tijd meer een machine die maar doorgaat dan een persoon/mens.
Op die bewuste dag, 1 januari 2020, hadden Niek en ik een gesprek. En in het gesprek bereikte ik een breekpunt. Het te lang dingen hebben opgekropt en alle stress werden mij te veel die dag en ik stortte in. Ik kon alleen nog maar huilen en zeggen dat ik het leven zo niet meer trok. Niek probeerde mij te troosten en te ondersteunen, maar niets leek echt te helpen. Na een tijdje wist hij ook niet meer zo goed wat hij met mij aan moest of wat hij kon doen en daarom belde hij zijn ouders en zei dat het niet zo goed met mij ging. Zij kwamen na het telefoontje onze kant op.
Toen zij aankwamen was mijn stemming omgeslagen naar boosheid. Ik ging mij van alles afsluiten, zette een koptelefoon op en zette de muziek op vol volume. Ondertussen had Niek met zijn ouders overlegd en werd de crisisdienst weer gebeld. En om eerlijk te zijn versterkte dat mijn boosheid op dat moment nog meer en ging mijzelf nog meer afsluiten.
Toen uiteindelijk de crisisdienst kwam, dacht ik ‘daar gaan we weer’ en zette mijn koptelefoon af. Het hele gesprek was langs mij heen gegaan en kon alleen maar boos voor mij uit staren. Uiteindelijk was de conclusie van het gesprek een vrijwillige opname bij de GGZ.
Tijdens de opname is er verder gegaan met de afbouw van mijn huidige medicatie en was er gestart met nieuwe anti-depressiva. Dit kon, doordat ik in een gecontroleerde omgeving zat, versneld. Gelukkig viel het afbouwen van mijn oude medicatie mee, maar het opstarten viel helaas wel wat tegen. Ik was door de nieuwe anti-depressiva erg misselijk en at daardoor weinig. Ook had ik moeite met slapen, want mijn oude medicatie hielp mij ook om in slaap te vallen. Meestal sliep ik pas rond 4:00/5:00u en moesten rond 8:00u op.
Na een tijdje niet goed te hebben geslapen en andere slaapmedicatie geprobeerd te hebben (wat niet werkte), kreeg ik mijn oude medicatie terug in een lage dosis om zo wel voldoende slaap te krijgen.
Uiteindelijk was ik een kleine maand opgenomen. In de opname had ik een bewuste keuze gemaakt even afstand te nemen van iedereen, zodat ik weer even tot mijzelf kon komen en bij kon komen van alles wat gebeurd was. Dit was achteraf de juiste keuze, want ik vond weer een klein stukje rust terug.
